Nee. Je bent niet op een IT-blog terecht gekomen. Technostress, stress die ontstaat tijdens het werken met allerlei vormen van technologie: ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die hier wel eens last van heeft. Flauw, want dankzij onder andere deze infographic over deze vorm van frustratie (ik laat me even meeslepen door mijn gevoelens, maar we mogen het beestje gewoon bij zijn naam noemen, toch?) WEET ik ook dat ik verre van de enige ben. Maar liefst 60% van alle mensen heeft er wel eens last van. En dit is wat je ermee kunt doen.

Wat je ervan kunt leren

Ik zal je eerst even meenemen in hoe het onderwerp voor dit blog deze week geboren werd tijdens mijn werk als Community Manager (inderdaad, iemand anders aan het woord vandaag!). Zoals de naam al doet vermoeden, houd ik me vooral bezig met onze (met name online) community: onze deelnemers en andere ‘fans’. Voor deze eerste groep ben ik op het moment bezig met het opbouwen van een online opvolging die hen na de training helpt om ‘in het proces’ te blijven. Het introduceren van deze opvolging is iets dat we al tijden graag wilden doen en na een hoop testen was ik er afgelopen week klaar voor: de eerste mail ging eruit.

Of beter gezegd: de eerste twee mails gingen eruit. Ondanks het vele testen, voorspellen, uitproberen en navragen, ging het na de lancering meteen fout: al onze deelnemers ontvingen mijn zorgvuldig opgestelde mail twee keer.

Niet echt wat je wilt, wanneer je net om de hoek komt kijken als het gaat om het structureler mailen van je trouwe volgers. Helemaal balen omdat ik me zo zorgvuldig had voorbereid. Je kunt gerust zeggen dat mijn amygdala met me aan de haal ging: een lichte vorm van paniek deed zijn intrede.

Waar het fout ging?

Geen idee. Misschien is dat nog wel het vervelendste.

We leren namelijk graag van onze eigen fouten.

Ik ook. Ik heb dan ook direct de professionals achter ons nieuwe email systeem ingeschakeld om mee te zoeken naar de oorzaak. Tot op heden onbekend. Hierbij durf ik stiekem toe te geven dat het best fijn is dat deze IT-specialisten blijkbaar óók even nodig hebben om de oorzaak van dit probleem op te speuren. Voel ik me wat minder dom, snap je?

Goed. We kunnen dus best spreken van een gevalletje technostress. Iets dat je misschien herkent wanneer ik zeg:

Je online werkomgeving knalt er, twee uur voor je belangrijke deadline, steeds weer uit.

Printer in storing.

WIFI werkt niet.

Skype werkt niet mee op het moment waarop je jouw sollicitatie op afstand hebt gepland.

Mijn nekharen gaan ervan overeind staan. Hoe confronterend het ook is om toe te geven dat we enorm afhankelijk zijn geworden van technologie en het internet: voor de meeste van ons is het een waarheid als een koe.

Zondebok gezocht

En afhankelijk zijn van iets of iemand anders kan eng zijn. Wanneer een externe factor ervoor zorgt dat we in de problemen komen (je hebt écht dat printje nodig, je dreigt je sollicitatie te missen), voelen we ons extra machteloos. We kunnen niet onszelf of iemand anders de schuld geven, maar kunnen alleen maar gefrustreerd tegen een apparaat schoppen. Soms dé oplossing, maar meestal een wanhoopsdaad en uiting van hoge stresslevels.

Wie niet sterk (of technisch) is…

… moet slim omgaan met zijn energie. Wat dit wil zeggen? Probeer je niet (te lang) druk te maken om dingen die je niet meer kunt veranderen. In mijn geval realiseerde ik me dat ik mijn tijd en energie het beste kon steken in het voorkomen van dezelfde fout bij de volgende mailing. Daar waar mijn primaire gedachtes waren: “Dit is balen”, “Ik weet niet hoe ik dit moet oplossen”, “Wat zullen alle deelnemers wel niet denken?”, heb ik ervoor gekozen me zo snel mogelijk te gaan richten op mijn cirkel van invloed. Helaas heb ik nog geen machine uitgevonden waarmee ik terug in de tijd kan om de fout te voorkomen. Alle “Wat als..”-gedachten probeer ik dus te negeren. Ik heb hulp ingeschakeld en ben stapje voor stapje gaan uitzoeken waar het fout ging.

Deze situatie, een dubbele mail naar een paar honderd contacten, is natuurlijk (en gelukkig!) geen zaak van leven of dood. Toch is het juist daarom een goed voorbeeld: we maken ons vandaag de dag namelijk vaak erg druk over vergelijkbare niet-levensbedreigende situaties. Doe ik mijn werk wel goed? Wat zouden mijn collega’s eigenlijk écht van mij vinden? Is het cadeau dat ik heb gekocht voor die ene vriendin wel duur genoeg, of sta ik ermee voor gek? Wat als ik morgen een black-out heb tijdens de bestuursvergadering?

Kortom…

We zouden wat vaker bewust mogen kiezen voor een andere respons op bepaalde situaties.

Mijn ervaring? Accepteer dat de situatie is zoals hij is. Wanneer je doet wat binnen jouw cirkel van invloed ligt, doe je alles wat je kunt! Alle gedachten over acties buiten de cirkel van invloed vreten kostbare energie!

Nee. Je bent niet op een IT-blog terecht gekomen. Technostress, stress die ontstaat tijdens het werken met allerlei vormen van technologie: ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die hier wel eens last van heeft. Flauw, want dankzij onder andere deze infographic over deze vorm van frustratie (ik laat me even meeslepen door mijn gevoelens, maar we mogen het beestje gewoon bij zijn naam noemen, toch?) WEET ik ook dat ik verre van de enige ben. Maar liefst 60% van alle mensen heeft er wel eens last van. En dit is wat je ermee kunt doen.

Wat je ervan kunt leren

Ik zal je eerst even meenemen in hoe het onderwerp voor dit blog deze week geboren werd tijdens mijn werk als Community Manager (inderdaad, iemand anders aan het woord vandaag!). Zoals de naam al doet vermoeden, houd ik me vooral bezig met onze (met name online) community: onze deelnemers en andere ‘fans’. Voor deze eerste groep ben ik op het moment bezig met het opbouwen van een online opvolging die hen na de training helpt om ‘in het proces’ te blijven. Het introduceren van deze opvolging is iets dat we al tijden graag wilden doen en na een hoop testen was ik er afgelopen week klaar voor: de eerste mail ging eruit.

Of beter gezegd: de eerste twee mails gingen eruit. Ondanks het vele testen, voorspellen, uitproberen en navragen, ging het na de lancering meteen fout: al onze deelnemers ontvingen mijn zorgvuldig opgestelde mail twee keer.

Niet echt wat je wilt, wanneer je net om de hoek komt kijken als het gaat om het structureler mailen van je trouwe volgers. Helemaal balen omdat ik me zo zorgvuldig had voorbereid. Je kunt gerust zeggen dat mijn amygdala met me aan de haal ging: een lichte vorm van paniek deed zijn intrede.

Waar het fout ging?

Geen idee. Misschien is dat nog wel het vervelendste.

We leren namelijk graag van onze eigen fouten.

Ik ook. Ik heb dan ook direct de professionals achter ons nieuwe email systeem ingeschakeld om mee te zoeken naar de oorzaak. Tot op heden onbekend. Hierbij durf ik stiekem toe te geven dat het best fijn is dat deze IT-specialisten blijkbaar óók even nodig hebben om de oorzaak van dit probleem op te speuren. Voel ik me wat minder dom, snap je?

Goed. We kunnen dus best spreken van een gevalletje technostress. Iets dat je misschien herkent wanneer ik zeg:

Je online werkomgeving knalt er, twee uur voor je belangrijke deadline, steeds weer uit.

Printer in storing.

WIFI werkt niet.

Skype werkt niet mee op het moment waarop je jouw sollicitatie op afstand hebt gepland.

Mijn nekharen gaan ervan overeind staan. Hoe confronterend het ook is om toe te geven dat we enorm afhankelijk zijn geworden van technologie en het internet: voor de meeste van ons is het een waarheid als een koe.

Zondebok gezocht

En afhankelijk zijn van iets of iemand anders kan eng zijn. Wanneer een externe factor ervoor zorgt dat we in de problemen komen (je hebt écht dat printje nodig, je dreigt je sollicitatie te missen), voelen we ons extra machteloos. We kunnen niet onszelf of iemand anders de schuld geven, maar kunnen alleen maar gefrustreerd tegen een apparaat schoppen. Soms dé oplossing, maar meestal een wanhoopsdaad en uiting van hoge stresslevels.

Wie niet sterk (of technisch) is…

… moet slim omgaan met zijn energie. Wat dit wil zeggen? Probeer je niet (te lang) druk te maken om dingen die je niet meer kunt veranderen. In mijn geval realiseerde ik me dat ik mijn tijd en energie het beste kon steken in het voorkomen van dezelfde fout bij de volgende mailing. Daar waar mijn primaire gedachtes waren: “Dit is balen”, “Ik weet niet hoe ik dit moet oplossen”, “Wat zullen alle deelnemers wel niet denken?”, heb ik ervoor gekozen me zo snel mogelijk te gaan richten op mijn cirkel van invloed. Helaas heb ik nog geen machine uitgevonden waarmee ik terug in de tijd kan om de fout te voorkomen. Alle “Wat als..”-gedachten probeer ik dus te negeren. Ik heb hulp ingeschakeld en ben stapje voor stapje gaan uitzoeken waar het fout ging.

Deze situatie, een dubbele mail naar een paar honderd contacten, is natuurlijk (en gelukkig!) geen zaak van leven of dood. Toch is het juist daarom een goed voorbeeld: we maken ons vandaag de dag namelijk vaak erg druk over vergelijkbare niet-levensbedreigende situaties. Doe ik mijn werk wel goed? Wat zouden mijn collega’s eigenlijk écht van mij vinden? Is het cadeau dat ik heb gekocht voor die ene vriendin wel duur genoeg, of sta ik ermee voor gek? Wat als ik morgen een black-out heb tijdens de bestuursvergadering?

Kortom…

We zouden wat vaker bewust mogen kiezen voor een andere respons op bepaalde situaties.

Mijn ervaring? Accepteer dat de situatie is zoals hij is. Wanneer je doet wat binnen jouw cirkel van invloed ligt, doe je alles wat je kunt! Alle gedachten over acties buiten de cirkel van invloed vreten kostbare energie!

Wil je weten wat BrainRouting voor jou kan betekenen?

Doe de gratis zelfscan en krijg direct inzicht in jouw aandachtspunten.

Beoordeeld met een 9,3 door meer dan 1750 deelnemers.

"7 jaar later nog iedere dag profijt van 2 dagen training"

"Missie geslaagd: bevrijd van onnodige zelfkritiek!"

"Met veel minder hard werken meer bereiken"